مقاله کاربرد هوش مصنوعی در بازی

قیمت: 4000 تومان

فرمت : word | حجم : 230KB | صفحات : 39

حتما در دوران کودکی بازی O – X را انجام دادید . به طور مثال شما با حرف O و دوستتون با حرف X خونه های یه جدول ۹ خونه ای را پر میکردید. و هرکس که میتونست با حرف مربوط به خودش سه خونه پشت هم رو پر کنه برنده میشد!

حالا حالات ممکن صفحه را در حین اجرای بازی در نظر بگیرید. . این حالات محدود و قابل پیش‌بینی هستند و تعداد آن‌ها ۱۹۶۸۳ حالت است (برای محاسبه، برای هر یک از ۹ تا خانه جدول می‌توان سه حالت خالی، X و O را در نظر گرفت پس تعداد کل حالات ۹^۳ خواهد بود).

میشه برنامه‌ای نوشت که تمام این حالات را در نظر می‌گیرد و در ازای هر حالت خاص، رفتاری هوشمندانه را انجام می‌دهد. شاید عدد ۹ ^۳ به نظرتون بزرگ بیابید. اما حقیقت این است که با در نظر گرفتن قوانین بازی می‌توان این حالات را خلاصه‌تر کرد. نکته‌ی مهم در این برنامه، محدود بودن حالات ممکن است. ببرای همین میشه برنامه‌ ی این بازی را به گونه‌ای نوشت که هیچگاه بازنده نباشد.

(در نظر بگیرید که نوشتن چنین برنامه‌ای برای بازی شطرنج تقریباً غیرممکن است(

درست است که این الگوریتم در بازی در برابر حریف شکست نمی‌خورد و همواره هوشمندانه‌ترین رفتار را از خود نشان می‌دهد اما این هوشمندی برنامه‌نویس است که در قالب دستورات الگوریتمیک به کامپیوتر القا شده است و برنامه به خودی خود هیچ‌گونه خلاقیت و هوشمندی در اجرای بازی نداشته و فقط از یک مجموعه باید و نباید و دستور که برنامه‌نویس به آن داده، تبعیت کرده است.

پس ما از یک برنامه‌ی هوشمند و یا به‌عبارت دیگر هوش مصنوعی، قابلیت‌های مختلفی مثل استنتاج، حدس، خلاقیت و یادگیری را انتظار داریم. اما آیا بواقعا میشه چنین انتظارهایی را از برنامه‌های کامپیوتری داشت؟

عده‌ای از ریاضی‌دانان و دانشمندان علوم کامپیوتر معتقد بودند چنین کاری غیرممکن است به این علت که کامپیوتر صرفاً می‌تواند دستورهای برنامه‌نویس را – که در قالب یک الگوریتم به آن داده می‌شود -انجام دهد. پس نمی‌توانیم از یک برنامه، انتظار انجام کاری را داشته باشیم که در قالب الگوریتم به او دستور داده نشده است. در حقیقت برنامه‌های کامپیوتری نمی‌توانند کارهایی غیرقابل پیش‌بینی انجام دهند، پس نمی‌توانند خلاقیت داشته باشند.

پاسخ این ادعای درست، ادعای درست دیگری است که تمام فعالیت‌های انجام شده در زمینه‌ی هوش مصنوعی را توجیه می‌کند. اگر بتوانیم استنتاج، خلاقیت و یادگیری را در قالب الگوریتم و دستورها به کامپیوتر بدهیم و انتظار داشته باشیم تا با تبعیت از این دستورها، رفتاری هوشمندانه داشته باشد، چیزی خلاف گفته‌ی بالا انجام نگرفته است.

در حقیقت دستورهایی که کامپیوتر در قالب الگوریتم‌های هوش انجام می‌دهد، چنین معنایی خواهند داشت:

- هوشمندانه رفتار کن.

- استنتاج کن.

- یاد بگیر.

- خلاقیت داشته باش.

- یک اشتباه را دوبار تکرار نکن.

- از تجربه‌هایت درس بگیر.